Terapia czaszkowo-krzyżowa – Kraków.

Integralna część konceptu osteopatii, a zarazem jeden z trzech jej głównych filarów, osteopatia czaszkowo-krzyżowa (terapia cranio-sacralna), oparta jest na kompleksowej wiedzy z dziedziny neuroanatomii oraz fizjologii. W jej obrębie ogniskuje się sposób, w jaki osteopatia postrzega ludzkie ciało – dynamiczny organizm, za którego równowagę odpowiada szereg procesów. Zgodnie z podejściem czaszkowo-krzyżowym, nawet kości czaszki, postrzegane przez większość osób jako statyczne, podlegają prawom życia i ruchu.

Złożona budowa czaszki oraz specyfika połączeń między jej elementami sprawiają, że zachowuje ona mobilność. Jest to kluczowe szczególnie podczas porodu, gdy główka dziecka musi przejść przez kanał rodny. W tym okresie spojenia czaszki są wyjątkowo elastyczne i określa się je mianem ciemiączek. Wraz z wiekiem ciemiączka twardnieją, jednak, jak twierdzi William Garner Sutherland (wybitny uczeń dr. Still’a – twórcy medycyny osteopatycznej), ruchliwość kości czaszki nie zanika całkowicie i zachowuje się przez całe życie.

Stworzenie przez Sutherlanda podejścia terapeutycznego udowadniającego, iż u człowieka kości budujące czaszkę są w nieustającym ruchu, było zupełnie nowym spojrzeniem, ponieważ przez wiele lat uważano, że plastyczność czaszki w momencie zakończenia procesów wzrostowych zanika. W tym podejściu szczególnie dobrze ruchomość widać u małych dzieci, jednak i u dorosłych obwód tej struktury może się zmieniać.

Sformułował on również podstawowe założenia osteopatii czaszkowo-krzyżowej, podkreślając m.in. nieustanne krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego, rolę pulsacji opon mózgowych, witalność centralnego układu nerwowego, a także wspominane już mobilności kości czaszki. Mają one wszystkie swoisty „rytm”, wpływający na zachowanie równowagi pomiędzy innymi układami wewnątrz organizmu i jego autoregenerację – osteopata może wyczuć go w obrębie całego ciała pacjenta, a także stwierdzić, czy nie został on zaburzony, a jeśli tak, z jakich przyczyn.

Układ czaszkowo-krzyżowy można porównać do pasa transmisyjnego z dwiema osiami obrotu – jedną zlokalizowaną w obrębie czaszki, a drugą w obszarze kości krzyżowej. Podobnie jak w mechanizmie, kluczowe jest zsynchronizowanie działania obu osi oraz właściwe napięcie pasa transmisyjnego, którym w tym przypadku są opony rdzeniowo-mózgowe.

Miejsca połączeń kości, które budują czaszkę (inaczej szwy czaszki), wykazują ruchomość wzajemną nawet po zakończeniu fazy wzrostu. Jednak nie są to typowe ruchy, jakie można zaobserwować w innych stawach tylko niewielkie napięcia mogące zmienić czaszkę o maksymalnie 2 mm.

Siła napędowa takiego systemu pochodzi z przepływu płynu rdzeniowo-mózgowego powstającego w splotach naczyniowych. Przemieszczanie się płynu następuje w sposób rytmiczny podczas kurczenia i wypełniania się komór bocznych mózgu. Wynikiem tego jest powstawanie napięcia w obrębie opony twardej, tworzącej anatomiczne struktury (np. sierp móżdżku, mózgu cz też namiot móżdżku).

Miejsca przyczepu takiej opony przenoszą napięcia z dołu do góry i odwrotnie, a zalicza się do nich drugi segment kości krzyżowej i okolica otworu wielkiego kości potylicznej. Dzięki dobremu funkcjonowaniu opisanego systemu zachowana zostaje równowaga w całym organizmie, a przede wszystkim w układzie trzewnym, nerwowym i hormonalnym.

Czas trwania terapii jest dostosowywany indywidualnie do potrzeb każdego Pacjenta. W zależności od stopnia zaawansowania problemu sesja może trwać od 30 do 60 minut.