Zespół cieśni nadgarstka (ang. Carpal Tunnel Syndrome, CTS) to jedna z najczęściej diagnozowanych neuropatii uciskowych, czyli chorób wynikających z przewlekłego ucisku nerwu. Szacuje się, że w populacji ogólnej dotyczy od 3 do 6% osób dorosłych, a w niektórych grupach zawodowych nawet kilkunastu procent. Jest to dolegliwość wyjątkowo charakterystyczna dla współczesnego stylu życia, w którym dominuje praca przy komputerze, intensywne korzystanie ze smartfonów oraz wykonywanie powtarzalnych czynności rękami. Coraz częściej mówi się, że CTS to wręcz choroba cywilizacyjna XXI wieku.

Przyczyną tego zjawiska jest nie tylko praca biurowa, ale także rozwój branż wymagających manualnej precyzji i powtarzalności, takich jak produkcja przemysłowa, logistyka czy prace budowlane. Powtarzalne ruchy prowadzą do mikrourazów i przewlekłego przeciążenia struktur nadgarstka, co w efekcie skutkuje uciskiem nerwu pośrodkowego. Dodatkowym czynnikiem jest niewystarczająca świadomość profilaktyki – wielu pacjentów zgłasza się do specjalistów dopiero wtedy, gdy objawy stają się poważne i utrudniają codzienne życie.

Choć choroba ta kojarzona jest głównie z osobami pracującymi przy komputerze, w rzeczywistości dotyczy bardzo szerokiej grupy pacjentów – od kobiet w ciąży, przez pracowników fizycznych, po osoby starsze i chore przewlekle. Ucisk nerwu pośrodkowego jest procesem stopniowym, dlatego im wcześniej pacjent zwróci uwagę na pierwsze objawy, tym większa szansa, że leczenie zachowawcze będzie skuteczne i pozwoli uniknąć operacji.

Spis treści

Anatomia nadgarstka i kanału nadgarstka

Aby zrozumieć istotę zespołu cieśni nadgarstka, konieczne jest przyjrzenie się anatomii tej części ciała. Nadgarstek to złożona struktura, która łączy przedramię z dłonią i odpowiada za precyzyjne ruchy ręki. Tworzy go osiem drobnych kości nadgarstka, ułożonych w dwa szeregi, które wraz z więzadłami i mięśniami tworzą niezwykle stabilny, a zarazem ruchomy układ.

W obrębie nadgarstka znajduje się wąski kanał nadgarstka (canalis carpi), przez który przebiega nerw pośrodkowy oraz dziewięć ścięgien zginaczy palców. Kanał ten jest ograniczony od strony dłoniowej przez więzadło poprzeczne nadgarstka, a od strony grzbietowej przez struktury kostne. Przestrzeń ta jest naturalnie bardzo ciasna, co sprawia, że nawet niewielkie zmiany w jej objętości – np. obrzęk, stan zapalny czy pogrubienie więzadła – mogą prowadzić do ucisku nerwu.

Nerw pośrodkowy odpowiada za czucie w części dłoni (kciuk, palec wskazujący, środkowy i część serdecznego) oraz za sprawność mięśni kciuka. To sprawia, że jego ucisk daje bardzo charakterystyczne objawy: drętwienie, mrowienie, osłabienie siły chwytu. W przypadku przewlekłego i silnego ucisku dochodzi do zaniku mięśni kłębu kciuka, co znacząco ogranicza sprawność ręki i utrudnia wykonywanie codziennych czynności.

Mechanizm powstawania zespołu cieśni nadgarstka

Podstawą rozwoju CTS jest przewlekły ucisk nerwu pośrodkowego w obrębie kanału nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku zmniejszenia przestrzeni dostępnej w kanale lub zwiększenia objętości struktur, które się w nim znajdują. Najczęściej są to procesy zapalne i obrzękowe dotyczące pochewek ścięgien zginaczy palców. Kiedy dochodzi do przeciążenia lub mikrourazów, organizm reaguje stanem zapalnym, który powoduje pogrubienie tkanek i dalsze zwężenie już ciasnego kanału.

Uciśnięty nerw traci prawidłowe ukrwienie i przewodnictwo. Najpierw pojawiają się przejściowe objawy, takie jak nocne drętwienia i mrowienia palców, które pacjent często ignoruje. Z czasem dochodzi do nasilenia symptomów i pojawienia się bólu, a także osłabienia siły mięśniowej. W zaawansowanych przypadkach nerw ulega nieodwracalnym uszkodzeniom, co prowadzi do trwałych ograniczeń sprawności dłoni.

Mechanizm powstawania CTS można porównać do efektu „zaciskania przewodu elektrycznego”. Nerw, który przewodzi impulsy, zostaje uciśnięty, a przez to jego funkcja zostaje zaburzona. Jeśli „zacisk” utrzymuje się długo, przewód ulega trwałemu uszkodzeniu. Podobnie jest w przypadku nerwu pośrodkowego – im dłużej trwa ucisk, tym większe ryzyko trwałego uszkodzenia.

Najczęstsze przyczyny zespołu cieśni nadgarstka

Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka są złożone i mogą wynikać zarówno z przeciążeń mechanicznych, jak i chorób ogólnoustrojowych. Jednym z głównych czynników jest wykonywanie powtarzalnych ruchów ręką, zwłaszcza w pracy zawodowej. Przykładem są osoby spędzające wiele godzin przy komputerze, które stale operują klawiaturą i myszką, powodując mikrourazy w obrębie nadgarstka. Podobnie narażeni są pracownicy produkcji, monterzy czy mechanicy, wykonujący te same ruchy wielokrotnie w ciągu dnia. Powtarzalne przeciążenia powodują mikrozapalenia pochewek ścięgnistych, które prowadzą do obrzęku i pogrubienia tkanek.

Do rozwoju CTS mogą przyczyniać się także urazy mechaniczne. Złamania, skręcenia czy inne uszkodzenia struktur nadgarstka często skutkują powstaniem blizn i zmian zwyrodnieniowych, które mogą zwężać światło kanału nadgarstka. Niekiedy objawy pojawiają się wiele lat po urazie, co utrudnia jednoznaczną diagnozę i powoduje, że pacjent nie łączy dolegliwości z dawnym wypadkiem.

Choroby współistniejące odgrywają ogromną rolę w patogenezie zespołu cieśni nadgarstka. Szczególnie istotne są choroby metaboliczne, takie jak cukrzyca, niedoczynność tarczycy czy otyłość. U pacjentów z cukrzycą dochodzi do zmian w strukturze nerwów i zwiększonej skłonności do obrzęków, co potęguje objawy. Reumatoidalne zapalenie stawów, będące chorobą autoimmunologiczną, powoduje przewlekłe zapalenia pochewek ścięgnistych, które mechanicznie uciskają nerw. Warto także wspomnieć o wpływie ciąży – zmiany hormonalne i zatrzymywanie płynów sprzyjają obrzękom, a tym samym nasileniu objawów CTS.

Czynniki ryzyka

Oprócz konkretnych przyczyn istnieją czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu cieśni nadgarstka. Jednym z najistotniejszych jest płeć – kobiety chorują nawet trzykrotnie częściej niż mężczyźni. Uważa się, że wynika to zarówno z różnic hormonalnych, jak i anatomicznych – kobiecy kanał nadgarstka jest zazwyczaj węższy.

Wiek to kolejny istotny czynnik. Najwięcej zachorowań odnotowuje się między 40. a 60. rokiem życia, choć nie oznacza to, że młodsze osoby są wolne od ryzyka. U osób starszych dochodzi do naturalnych zmian degeneracyjnych, które predysponują do zwężania kanału nadgarstka. Z kolei u osób młodych objawy mogą pojawić się w wyniku intensywnego korzystania z urządzeń elektronicznych czy sportów obciążających nadgarstki.

Znaczenie ma również genetyka. U niektórych osób kanał nadgarstka jest wrodzenie węższy, co czyni je bardziej podatnymi na rozwój choroby. Otyłość to kolejny ważny czynnik ryzyka – zwiększona masa ciała wiąże się z większą skłonnością do obrzęków oraz stanów zapalnych. Równie istotny jest brak aktywności fizycznej – słabe mięśnie przedramion i niewystarczająca stabilizacja stawu nadgarstkowego sprzyjają przeciążeniom.

Nie można zapominać także o czynnikach środowiskowych i zawodowych. Praca w wymuszonej pozycji, obsługa ciężkich narzędzi czy niewłaściwa ergonomia stanowiska biurowego znacząco zwiększają ryzyko. Coraz częściej zwraca się także uwagę na stres i przemęczenie jako elementy pogłębiające problem – organizm pod wpływem chronicznego stresu gorzej regeneruje tkanki i jest bardziej podatny na mikrourazy.

Związek zespołu cieśni nadgarstka z innymi problemami zdrowotnymi

Zespół cieśni nadgarstka rzadko występuje w całkowitej izolacji. Bardzo często współwystępuje z innymi schorzeniami układu ruchu i chorobami ogólnoustrojowymi. Jednym z najczęściej obserwowanych powiązań jest współistnienie CTS z chorobami tarczycy – zarówno niedoczynność, jak i nadczynność mogą zwiększać ryzyko obrzęków i pogrubienia tkanek w kanale nadgarstka. Podobnie cukrzyca nie tylko zwiększa podatność na rozwój CTS, ale także pogarsza rokowanie – u pacjentów z cukrzycą nerwy wolniej się regenerują, co wydłuża proces leczenia.

Warto zwrócić uwagę na powiązania zespołu cieśni nadgarstka z dolegliwościami w obrębie szyi i barku. Pacjenci często zgłaszają bóle promieniujące od karku aż do ręki, co może świadczyć o współwystępowaniu radikulopatii szyjnej. W takim przypadku konieczna jest różnicowa diagnostyka, aby ustalić, które objawy wynikają z ucisku w kręgosłupie, a które z ucisku w kanale nadgarstka. Tylko kompleksowe podejście pozwala na skuteczne leczenie pacjenta.

Nie można również pominąć znaczenia chorób reumatycznych. Reumatoidalne zapalenie stawów powoduje przewlekłe zapalenia pochewek ścięgnistych i deformacje stawów, co mechanicznie ogranicza przestrzeń kanału nadgarstka. W tym przypadku leczenie musi obejmować zarówno kontrolę choroby podstawowej, jak i terapię samego CTS.

Interesującym zjawiskiem jest także występowanie objawów zespołu cieśni nadgarstka u kobiet w ciąży. Szacuje się, że nawet do 30% ciężarnych doświadcza objawów CTS, które zazwyczaj ustępują po porodzie. To zjawisko pokazuje, jak ogromny wpływ mają czynniki hormonalne i gospodarka wodno-elektrolitowa na stan tkanek nadgarstka.

Wczesna profilaktyka obejmuje nie tylko dbanie o ergonomię pracy, ale także regularną aktywność fizyczną, kontrolę masy ciała oraz monitorowanie chorób współistniejących. Ogromną rolę odgrywa także świadomość pacjentów – wiedza o tym, czym jest CTS i jakie są jego pierwsze objawy, może uchronić przed poważnymi konsekwencjami.

Podsumowując, zespół cieśni nadgarstka to choroba, której mechanizmy powstawania są dobrze poznane, a czynniki ryzyka możliwe do kontrolowania. Kluczem do skutecznej terapii jest jednak wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia. W kolejnej części artykułu zajmiemy się dokładnym omówieniem objawów oraz metod diagnostycznych, które pozwalają odróżnić CTS od innych schorzeń ręki i kończyny górnej.

Objawy i diagnostyka zespołu cieśni nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka to choroba, która daje wyjątkowo typowy obraz kliniczny. Dla wielu pacjentów pierwszym sygnałem jest niepokojące drętwienie palców, które pojawia się głównie w nocy i często budzi ze snu. Z czasem dołączają się mrowienia, ból oraz uczucie sztywności dłoni. Objawy te mają tendencję do nasilania się w określonych sytuacjach – podczas pracy przy komputerze, prowadzenia samochodu czy trzymania telefonu. Ta powtarzalność i charakter dolegliwości sprawiają, że zespół cieśni nadgarstka jest jedną z łatwiej rozpoznawalnych neuropatii, choć wymaga precyzyjnej diagnostyki, aby odróżnić go od innych schorzeń ręki i kończyny górnej.

Warto podkreślić, że objawy CTS rozwijają się stopniowo. Na początku mogą być bagatelizowane przez pacjentów, którzy uznają je za chwilowe przemęczenie czy skutek złej pozycji podczas snu. Dopiero gdy dolegliwości zaczynają wpływać na codzienne funkcjonowanie – utrudniają pisanie, pracę manualną czy nawet trzymanie sztućców – pacjenci zgłaszają się do specjalisty. W tym momencie proces chorobowy jest już zazwyczaj w zaawansowanym stadium, co wydłuża terapię i pogarsza rokowanie.

Objawy podmiotowe – co zgłasza pacjent

Najczęściej zgłaszanym objawem jest drętwienie i mrowienie palców, które dotyczy kciuka, palca wskazującego, środkowego i części palca serdecznego. Charakterystyczne jest to, że objawy nie obejmują małego palca – dzięki temu można łatwo odróżnić CTS od innych neuropatii, np. ucisku nerwu łokciowego. Pacjenci opisują te dolegliwości jako „prądy”, „kłucie” lub „uczucie igieł w palcach”.

Kolejnym typowym objawem jest ból, który często promieniuje w górę ręki, aż do łokcia, a czasami nawet do barku. Dolegliwości nasilają się w nocy – wielu pacjentów budzi się i odczuwa potrzebę „strzepnięcia” ręki, aby przywrócić prawidłowe czucie. Z czasem objawy zaczynają występować także w ciągu dnia, szczególnie podczas długotrwałego korzystania z telefonu, prowadzenia samochodu czy pracy z komputerem.

Pacjenci zwracają również uwagę na osłabienie siły chwytu. Przedmioty zaczynają im wypadać z ręki, a czynności wymagające precyzji – jak zapinanie guzików czy trzymanie kubka – stają się coraz trudniejsze. W zaawansowanym stadium dochodzi do zaniku mięśni kłębu kciuka, co widoczne jest gołym okiem i znacząco utrudnia funkcjonowanie.

Objawy przedmiotowe – co zauważa specjalista

Podczas badania fizykalnego specjalista może zaobserwować szereg objawów świadczących o ucisku nerwu pośrodkowego. Do najważniejszych należą dodatnie testy prowokacyjne, które polegają na odtworzeniu pozycji nadgarstka sprzyjającej uciskowi nerwu. Najczęściej wykonywane są:

Test Phalena – pacjent zgina nadgarstek maksymalnie do zgięcia dłoniowego i utrzymuje tę pozycję przez 60 sekund. Pojawienie się mrowienia i drętwienia palców jest wynikiem dodatnim.
Test Tinela – lekarz lub fizjoterapeuta opukuje kanał nadgarstka, co u pacjenta z CTS wywołuje charakterystyczne „prądy” w palcach.
Test opaskowy – polega na założeniu opaski uciskowej w okolicy nadgarstka; jeśli objawy pojawią się w ciągu kilkudziesięciu sekund, test uznaje się za dodatni.

Oprócz testów klinicznych istotna jest ocena siły mięśniowej. W CTS szczególnie osłabione są mięśnie odpowiedzialne za przeciwstawianie kciuka, co można łatwo sprawdzić, prosząc pacjenta o ściśnięcie dłoni terapeuty. W zaawansowanych przypadkach widoczny jest także zanik mięśni kłębu kciuka.

Diagnostyka różnicowa – co trzeba wykluczyć

Choć objawy CTS są charakterystyczne, konieczna jest diagnostyka różnicowa, ponieważ podobne dolegliwości mogą wynikać z innych schorzeń. Najważniejsze z nich to:

Radikulopatia szyjna – ucisk korzeni nerwowych w kręgosłupie szyjnym może powodować ból, drętwienie i mrowienie w ręce. W odróżnieniu od CTS objawy często obejmują również ramię i szyję.
Zespół kanału łokciowego – ucisk nerwu łokciowego daje objawy w palcu małym i części palca serdecznego, co różni go od CTS.
Neuropatie obwodowe w przebiegu cukrzycy – u pacjentów z cukrzycą często dochodzi do symetrycznych drętwień w obu rękach, które mogą imitować CTS.
Zespół górnego otworu klatki piersiowej (TOS) – powoduje ucisk na splot barkowy, co daje ból i mrowienie w całej kończynie górnej.

Prawidłowa diagnostyka różnicowa pozwala uniknąć błędów terapeutycznych i wdrożyć właściwe leczenie.

Diagnostyka obrazowa i elektromiograficzna

W diagnostyce CTS bardzo dużą rolę odgrywa elektromiografia (EMG). Jest to badanie przewodnictwa nerwowego, które pozwala ocenić, czy nerw pośrodkowy przewodzi impulsy prawidłowo. W CTS obserwuje się zwolnienie przewodnictwa w obrębie kanału nadgarstka, co potwierdza ucisk. EMG pozwala także określić stopień zaawansowania choroby – od łagodnego, przez umiarkowany, aż do ciężkiego.

Badania obrazowe, takie jak USG czy rezonans magnetyczny, mają znaczenie uzupełniające. USG umożliwia ocenę pogrubienia nerwu pośrodkowego, obecności obrzęków czy zmian zapalnych pochewek ścięgnistych. Rezonans magnetyczny stosowany jest rzadziej, głównie w przypadkach trudnych diagnostycznie lub gdy istnieje podejrzenie innych patologii w obrębie nadgarstka.

Warto podkreślić, że diagnostyka CTS nie ogranicza się jedynie do badań dodatkowych. Kluczowe znaczenie ma dokładny wywiad i badanie kliniczne – to one stanowią podstawę rozpoznania. Badania instrumentalne pełnią funkcję potwierdzającą i różnicującą.

Znaczenie wczesnej diagnostyki

Wczesne rozpoznanie zespołu cieśni nadgarstka ma ogromne znaczenie dla dalszego leczenia. Im szybciej pacjent zgłosi się do specjalisty, tym większa szansa, że leczenie zachowawcze przyniesie pełen efekt i pozwoli uniknąć operacji. Ignorowanie pierwszych objawów prowadzi do postępującego uszkodzenia nerwu pośrodkowego, które w zaawansowanych stadiach jest nieodwracalne.

Wczesna diagnostyka pozwala również na wdrożenie działań profilaktycznych – zmianę ergonomii pracy, stosowanie ćwiczeń i technik fizjoterapeutycznych, które mogą zahamować rozwój choroby. To pokazuje, że edukacja pacjentów i świadomość pierwszych symptomów są równie ważne jak sama terapia.

Leczenie zachowawcze i rola fizjoterapii

Zespół cieśni nadgarstka to choroba, w której kluczowe znaczenie ma szybka reakcja i odpowiednio dobrane leczenie. W wielu przypadkach pacjenci obawiają się operacji, jednak dobra wiadomość jest taka, że wczesne i systematyczne leczenie zachowawcze może skutecznie zatrzymać rozwój choroby i zapobiec konieczności zabiegu chirurgicznego. Fizjoterapia, zmiana ergonomii pracy oraz świadome dbanie o zdrowie nadgarstków odgrywają tu najważniejszą rolę.

Zachowawcze podejście do terapii CTS polega na połączeniu kilku elementów: redukcji czynników ryzyka, wprowadzeniu technik fizjoterapeutycznych, stosowaniu odpowiednich ćwiczeń oraz – w razie potrzeby – wspomaganiu się ortezami. Współczesna medycyna jednoznacznie podkreśla, że operacja powinna być ostatecznością, a nie pierwszym wyborem terapeutycznym.

Cele fizjoterapii w zespole cieśni nadgarstka

Podstawowym celem fizjoterapii w CTS jest odbarczenie nerwu pośrodkowego, czyli zmniejszenie ucisku, który wywołuje objawy. Aby to osiągnąć, terapeuta skupia się zarówno na pracy lokalnej w obrębie nadgarstka, jak i na strukturach sąsiadujących – przedramieniu, łokciu, barku czy odcinku szyjnym kręgosłupa.

Drugim istotnym celem jest poprawa ruchomości tkanek – poprzez mobilizację ścięgien, nerwu oraz mięśni uzyskuje się lepsze przesuwanie się struktur względem siebie. To pozwala zmniejszyć stan zapalny i poprawić krążenie w obrębie kanału nadgarstka.

Kolejnym elementem jest wzmocnienie mięśni i poprawa ergonomii ruchu. Osłabione mięśnie przedramienia nie zapewniają stabilizacji nadgarstka, co sprzyja przeciążeniom. Dzięki indywidualnie dobranym ćwiczeniom pacjent uczy się prawidłowego obciążania ręki i minimalizowania mikrourazów.

Nie można zapominać także o aspekcie edukacyjnym – pacjent musi zrozumieć mechanizmy choroby i nauczyć się ich unikać. Świadome dbanie o ergonomię w pracy i codziennych czynnościach to jeden z fundamentów skutecznej terapii.

Techniki stosowane w fizjoterapii

Fizjoterapia zespołu cieśni nadgarstka obejmuje szeroki wachlarz technik, które dobierane są w zależności od stadium choroby i indywidualnych potrzeb pacjenta.

Mobilizacje nerwu pośrodkowego (nerve gliding, nerve flossing) – to ćwiczenia mające na celu poprawę przesuwalności nerwu względem otaczających tkanek. Dzięki nim zmniejsza się napięcie nerwu i poprawia jego ukrwienie. Pacjent wykonuje kontrolowane ruchy ręką, które są stopniowo rozszerzane w zależności od tolerancji.
Terapia manualna i osteopatyczna – terapeuta pracuje nad mobilizacją stawów nadgarstka, poprawą elastyczności więzadeł i redukcją napięcia w obrębie mięśni przedramienia. W osteopatii szczególną uwagę zwraca się na całe łańcuchy mięśniowo-powięziowe – od barku po kręgosłup szyjny – które mogą mieć wpływ na obciążenie nerwu pośrodkowego.
Ćwiczenia wzmacniające i rozciągające – pacjent uczy się ćwiczeń poprawiających siłę mięśni przedramienia, stabilizację nadgarstka oraz elastyczność ścięgien. Ćwiczenia te są bezpieczne i możliwe do wykonywania w domu, co znacząco zwiększa skuteczność terapii.
Fizykoterapia – w niektórych przypadkach pomocne są metody wspomagające, takie jak laseroterapia, ultradźwięki czy elektroterapia. Ich celem jest redukcja bólu i stanu zapalnego, choć zawsze traktuje się je jako element wspierający, a nie podstawowy.
Kinesiotaping – stosowanie specjalnych plastrów elastycznych, które odciążają tkanki i poprawiają mikrokrążenie. Taping daje pacjentowi ulgę w codziennym funkcjonowaniu i może być świetnym uzupełnieniem terapii.

Ergonomia i zmiana nawyków

Żadna terapia nie będzie skuteczna, jeśli pacjent nie wprowadzi zmian w swoim stylu życia i sposobie pracy. Dlatego ogromną rolę odgrywa edukacja w zakresie ergonomii.

Praca biurowa – kluczowe jest prawidłowe ustawienie klawiatury i myszy. Nadgarstki nie powinny być stale zgięte ani wygięte w górę. Warto korzystać z podkładek żelowych i utrzymywać łokcie na wysokości blatu.
Praca fizyczna – należy unikać nadmiernych powtarzalnych ruchów, a jeśli są nieuniknione – stosować przerwy regeneracyjne. Narzędzia powinny być dopasowane do dłoni i nie wymagać nadmiernej siły chwytu.
Codzienne czynności – nawet trzymanie telefonu czy prowadzenie samochodu powinno być świadome i ergonomiczne. Proste modyfikacje, jak zmiana ręki czy używanie zestawów głośnomówiących, mogą znacząco odciążyć nadgarstki.

Ortezy i wspomaganie w codziennym funkcjonowaniu

W wielu przypadkach stosuje się specjalne ortezy nadgarstkowe, szczególnie na noc. Ich zadaniem jest unieruchomienie nadgarstka w pozycji neutralnej, co zapobiega nadmiernemu zgięciu i zmniejsza ucisk na nerw pośrodkowy. Regularne stosowanie ortez często przynosi znaczną ulgę i poprawia jakość snu pacjentów.

Ważne jest jednak, aby ortezy traktować jako element wspierający, a nie zastępujący terapię. Zbyt długie unieruchomienie bez równoczesnych ćwiczeń może prowadzić do osłabienia mięśni i pogorszenia funkcji ręki. Dlatego decyzja o ich stosowaniu powinna być zawsze podejmowana wspólnie z fizjoterapeutą.

Jak fizjoterapia chroni przed operacją

Jednym z najważniejszych pytań pacjentów jest to, czy można uniknąć operacji. Odpowiedź brzmi: w wielu przypadkach tak. Fizjoterapia daje możliwość skutecznego zmniejszenia objawów i zatrzymania postępu choroby, o ile zostanie wdrożona odpowiednio wcześnie.

Dzięki technikom manualnym i ćwiczeniom możliwe jest poprawienie ukrwienia nerwu, zmniejszenie stanu zapalnego i zwiększenie przestrzeni w kanale nadgarstka. Regularna terapia, połączona ze zmianą ergonomii i edukacją pacjenta, często prowadzi do całkowitej remisji objawów. W przypadku pacjentów z przewlekłym CTS fizjoterapia nadal ma ogromne znaczenie – nawet jeśli operacja okaże się konieczna, odpowiednio przygotowane tkanki szybciej się regenerują, a ryzyko nawrotu objawów jest mniejsze.

Podsumowanie

Leczenie zachowawcze zespołu cieśni nadgarstka to proces wymagający cierpliwości i konsekwencji, ale w większości przypadków przynoszący bardzo dobre rezultaty. Fizjoterapia, terapia manualna, ćwiczenia i odpowiednia ergonomia to fundamenty skutecznej terapii, które często pozwalają uniknąć operacji.

W naszym Centrum Fizjoterapii i Osteopatii w Krakowie pracujemy właśnie w ten sposób – kompleksowo, łącząc wiedzę medyczną z praktycznymi rozwiązaniami dopasowanymi do stylu życia pacjenta. Dzięki temu wielu naszych pacjentów odzyskało sprawność i uniknęło zabiegu chirurgicznego.