Rodzaje fizjoterapii

Fizjoterapia to kluczowy element powrotu do zdrowia i poprawy jakości życia, oferujący szeroki wachlarz skutecznych metod terapeutycznych. Każda z nich jest dopasowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, wspierając leczenie urazów, przewlekłych dolegliwości czy problemów z ruchomością. Od terapii manualnych, przez nowoczesne techniki rehabilitacyjne, aż po trening funkcjonalny – fizjoterapeuci stosują różnorodne podejścia, aby zapewnić kompleksową opiekę i maksymalne efekty terapii. Poznaj najpopularniejsze formy fizjoterapii i odkryj, jak mogą pomóc Tobie lub Twoim bliskim.

• Manipulacja Powięzi (Fascial Manipulation)
• Trening Zdrowotny
• Psychomotoryka
• Relaksacja
• Terapia funkcjonalna
• Pinoterapia
• Kinesiotaping
• Terapia czaszkowo-krzyżowa (cranio-sacralna)
• Masaż Shantala
• Trójpłaszczyznowa terapia manualna stóp
• Masaż tkanek głębokich
• Medycyna Manualna FRSc (Five Regulatory Systems Concept)
• Terapia powięziowa
• Terapia manualna
• SEAS (Scientific Exercise Approach to Scoliosis)
• FITS (Funkcjonalna Indywidualna Terapia Skolioz)
• Vojta
• NBT Bobath
• Terapia wg. Koncepcji PNF

Manipulacja Powięzi (Fascial Manipulation)

Forma fizjoterapii cechująca się ogromną skutecznością w leczeniu dolegliwości bólowych narządu ruchu. Manipulacja Powięzi opiera się na terapii manualnej. Metoda powstała dzięki włoskiemu fizjoterapeucie- Luigi’emu Stecco. Wspomniana forma opiera się na fizjologii oraz anatomii ciała ludzkiego. Założeniem Manipulacji Powięzi jest twierdzenie, że powięź to część ciała ludzkiego łącząca wszystkie elementy, będąca tym samym skupiskiem dużej ilości receptorów. Wspomniany rodzaj terapii odbywa się poprzez manipulowanie konkretnymi punktami, tzw. Centrami Koordynacji i Centrami Fuzji. Wymienione punkty można odszukać na ciele pacjenta za pośrednictwem:

• palpacji,
• wnikliwego wywiadu,
• testów ruchowych.

Technika Manipulacji Powięzi opiera się na globalnym postrzeganiu ciała pacjenta. Wspomniana forma terapii skupia się szczególnie na odszukaniu prawdziwej przyczyny dolegliwości bólowych. Powód powstawania bólu nierzadko ma związek z urazami sprzed lat, które chory zdążył już dawno wymazać z pamięci.

Trening Zdrowotny

To zaangażowanie całego ciała pacjenta w ćwiczenia ruchowe dla osiągnięcia poprawy jego zdrowia psychicznego oraz fizycznego. Najczęściej wykorzystywane formy wysiłku fizycznego podczas treningu zdrowotnego to:

• nordic walking,
• gimastyka,
• pływanie,
• bieganie,
• chodzenie,
• ćwiczenia ogólnorozwojowe i ogólnousprawniające.

Wyżej wymienione formy ruchu to głównie ćwiczenia aerobowe. Trening opierający się na wspomnianych aktywnościach może przynieść bardzo pozytywne efekty w walce z chorobami cywilizacyjnymi i ich profilaktyką. Długość treningu dostosowywana jest do indywidualnych predyspozycji i stanu zdrowia pacjenta. Duże znaczenie ma też częstotliwość i intensywność wysiłku oraz kondycja osoby trenującej. Trening zdrowotny jako codzienne podejmowanie aktywności ruchowej, skutecznie opóźnia procesy starzenia się. Jako element dnia codziennego, trening zdrowotny zapewnia też poprawę samopoczucia i ma korzystny wpływ na jakość życia i zdrowie pacjenta.

Psychomotoryka

Opiera się na wiedzy z dziedzin psychologii oraz neurofizjologii. Oddziaływanie na psychikę człowieka za pośrednictwem aktywności motorycznej ma związek z problematyką uczuciowości. Główne założenie psychomotoryki do dążenie do harmonijnej symbiozy działania umysłu i ciała. Zaburzone funkcje zachowania oraz umysłu są poddawane terapii opierającej się na wysiłku fizycznym oraz sensoryczności. Proces psychomotoryczny kierunkuje terapię na przyczynę problemu. Realizacja postępowania terapeutycznego opiera się na indywidualnym oraz holistycznym podejściu do chorego. Tworzy się produktywne środowisko do rozwijania predyspozycji odpowiednich dla konkretnego pacjenta.

Psychomotoryka zalecana jest na każdym etapie życia, od okresu niemowlęcego nawet do późnej starości. Może być stosowana profilaktycznie lub w przypadku licznych przypadłości. Przykładowo:

• w stanach nerwicowych,
• w depresji,
• u pacjentów z zaburzoną kontrolą napięcia mięśniowego o podłożu emocjonalnym,
• w zaburzeniach orientacji przestrzennej,
• w zaburzeniach orientacji czasowej,
• w zaburzeniach świadomości ciała,
• w zaburzeniach powiązanych z procesem starzenia się,
• w okresach napięcia emocjonalnego.

Relaksacja

Wspomniany termin odnosi się do całości procesu przywracania organizmu chorego do stanu równowagi. Powstało wiele sposobów na relaksację. Do najczęściej polecanych zaliczają się trening autogenny Schulza i relaksacja Jacobsona. Wymienione metody mają na celu:

• rozluźnienie mięśni pacjenta,
• uspokojenie emocji,
• wyciszenie pacjenta,
• przywrócenie równowagi narządom wewnętrznym.

Przy prowadzeniu terapii relaksacyjnej niezwykle istotne jest otoczenie. Terapia powinna być wykonywana w wygodnej pozycji dla pacjenta a pomieszczenie powinno być czyste i ciche. Bardzo ważna jest też odpowiednia temperatura i stopień nawilżenia powietrza.

Pacjent, który systematycznie praktykuje techniki relaksacyjne zyskuje umiejętność wykorzystywania wspomnianych metod w życiu codziennym. Długofalowe efekty sumiennego praktykowania technik relaksacyjnych pozwalają zminimalizować negatywne elementy napięcia emocjonalnego, przeciążeń organizmu i stresu- to z kolei bardzo pozytywnie wpływa na zdrowie pacjenta i znacznie podnosi komfort oraz jakość jego życia.

Terapia funkcjonalna

Przeważnie nie nazywa się terapii funkcjonalnej oddzielną metodą terapii ze względu na to, że łączy ona wiele różnych koncepcji. Celem terapii funkcjonalnej jest odzyskiwanie lub wypracowanie określonych funkcji, przykładowo: wkładanie na siebie ubrań, wstawanie z kanap i krzeseł bez podpierania się  przy tym rękami. Terapia funkcjonalna bazuje na plastyczności układu nerwowego człowieka. Poprzez stymulowanie wspomnianego układu na wielu płaszczyznach można go pobudzić i osiągnąć określone cele. Pierwszy krok to jasne określenie co powinno zostać osiągnięte wraz z zakończeniem procesu terapeutycznego. Dla przykładu: celem może być ponowna nauka chodzenia przez pacjenta, który w wyniku urazu porusza się o kulach lub jednej. Wszystkie metody i techniki są dobierane specjalnie tak aby możliwe okazało się dojście do wyznaczonego celu. Zatem, terapia funkcjonalna nie zajmuje się ogólnym usprawnianiem a skupia się na konkretnym problemie. Kiedy cel zostanie osiągnięty, zazwyczaj wyznacza się kolejny. Miejsce, w którym odbywa się proces terapii nie jest jednoznacznie określone. Mówiąc dokładniej, terapia funkcjonalna nie musi być wykonywana przy stole terapeutycznym albo na materacu. Ćwiczyć można w każdym miejscu, gdzie pojawiają się kłopoty z wykonaniem problematycznej czynności. Zadanie ruchowe można zatem wykonywać chociażby na schodach, w kuchni, łazience lub w jakimkolwiek innym miejscu.

Pinoterapia

To połączenie masażu, akupunktury, akupresury, technik terapii manualnej oraz refleksoterapii. Pinoterapia została opracowana przez Radosława Składowskiego- lekarza medycyny tradycyjnej. Pinoterapia posiada trzy podstawowe cele:

• postawienie funkcjonalnej diagnozy,
• pozyskanie informacji na temat tego jakie wydarzenia lub działania doprowadziły do obecnego stanu pacjenta,
• uruchomienie procesów samonaprawczych u pacjenta.

Techniki użyte we wspomnianej formie terapii mają związek z pracą w obrębie ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz narządu ruchu. W procesie terapeutycznym wykorzystuje się narzędzia specjalistyczne takie jak katy i piny oraz określone elementy terapii manualnej. Pinoterapia znajduje zastosowanie w pracy z pacjentami:

• z dysfunkcjami ortopedycznymi,
• cierpiącymi na choroby neurologiczne,
• skarżącymi się na doelgliwości bólowe mięśniowo-powięzowe,
• cierpiącymi na bóle stawów obwodowych,
• skarżącymi się na doelgliwości bólowe kręgosłupa i jego okolic,
• cierpiącymi na bóle głowy,
• w stanach nadmiernego obciążenia emocjonalnego,
• w stanach pourazowych,
• w stanach przeciążeniowych,
• odczuwającymi znaczący stres.

Kinesiotaping

Ostatnie odkrycia związane z medycyną sektora terapii mięśniowo-powięziowej stały się podstawą kinesiotapingu jako formy fizjoterapii. Kinesiotaping opiera się na sensorycznym działaniu plastra o parametrach podobnych do właściwości skóry ludzkiej na ciało pacjenta. W ten sposób pobudza się organizm do procesu samoleczenia. Przeszkolony fizjoterapeuta naniesie plaster w taki sposób aby działał on wspomagająco na układ mięśniowy, krążenia i nerwowy pacjenta. Odnotowano znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych u pacjentów stosujących kinezjotaping. Skuteczne plastrowanie uniemożliwia wykonanie przez pacjenta nieodpowiedniego ruchu, poprawiając przy tym ustawienie stawów i powięzi. Kinezjotaping przynosi też korzyści takie jak poprawa funkcjonowania układu limfatycznego i normalizacja napięcia mięśniowego. Wspomniana metoda terapii znajduje swoje zastosowanie głównie w rehabilitacji:

• pediatrycznej,
• sportowej,
• pooperacyjnej,
• neurologicznej,
• przeciwbólowej,
• ortopedycznej,
• przeciwobrzękowej.

Terapia czaszkowo-krzyżowa (cranio-sacralna)

To świetne uzupełnienie technik fizjoterapeutycznych i standardowych metod leczenia. Terapia czaszkowo-krzyżowa wywodzi się z osteopatii a jej stosowanie wpływa pozytywnie na ogólne funkcjonowanie organizmu pacjenta. Wspomniana forma terapii ma również udowodnione działanie uspokajające. Proces terapeutyczny jest łagodny, terapeuta nie używa zbyt dużej ilości siły. Techniki terapeutyczne mają za zadanie rozluźnienie powięzi otaczającej: oponę twardą, narządy wewnętrzne, mózg oraz rdzeń kręgowy. Pacjent w czasie terapii pozostaje w pozycji leżącej. Fizjoterapeuta używa określonych chwytów, przykładowo: układanie dłoni na kości krzywej, czaszce oraz innych partiach ciała pacjenta. Wspomniane techniki prowadzą do rozluźnienia tkanek kostnych i miękkich. Niezależnie od wieku i rodzaju dolegliwości, pacjenci po odbyciu terapii czaszkowo-krzyżowej obserwują u siebie poprawę zdrowia. Poniżej zostały wymienione przypadki, w których terapia czaszkowo-krzyżowa wykazuje wysoką skuteczność:

• w stresie emocjonalnym,
• w pourazowych dolegliwościach bólowych,
• wady postawy,
• migreny,
• dolegliwości bólowe głowy,
• nadpobudliwość,
• newrice,
• chroniczne zmęczenie,
• stany depresyjne,
• dolegliwości bólowe pleców,
• dolegliwości bólowe ramion,
• zaburzenia hormonalne,
• kłopoty z trawieniem,
• problemy z uczeniem się,
• choroby krążeniowe,
• obniżenie odporności,
• bóle pourazowe.

Masaż Shantala

Najczęściej stosowany typ terapii u niemowląt i dzieci. Jednak z powodzeniem, masaż Shantala może być te stosowany u kobiet w ciąży i dorosłych ogólnie. Specjalista uczy opiekunów i rodziców jak wykonywać masaż a oni stosują go w domu. Masaż Shantala cechują powolne, powtarzalne ruchy po całym ciele dziecka. Wspomniany typ terapii dla zapewnienia maksymalnego komfortu powinien zawsze odbywać się w bezpiecznym, przyjemnym otoczeniu. Poniżej zostały wymienione korzyści jakie płyną ze stosowania masażu Shantala:

• spokojniejszy i solidniejszy sen,
• relaksacja,
• poprawa procesu trawienia,
• wyciszenie,
• wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa,
• stymulacja układu hormonalnego,
• podniesienie pewności siebie rodziców i opiekunów,
• zapoznanie się ze schematem ciała,
• wzmocnienie więzi niemowlęcia z rodzicem lub opiekunem.

Warto również wspomnieć, że wykonywanie masażu Shantala ma pozytywny wpływ na profilaktykę i terapię depresji poporodowej u matki. Wspomniana forma fizjoterapii działa łagodząco zarówno na rodziców jak i na dziecko. Masaż Shantala uczy rodziców i opiekunów jak dbać o potrzeby swojego dziecka i korzystnie wpływa na ich relacje. Najlepsze efekty można osiągnąć kiedy masaż staje się elementem codziennej pielęgnacji.

Trójpłaszczyznowa terapia manualna stóp

To techniki stosowane głównie, aby wcześnie zdiagnozować zaburzenia w rozwoju kończyn dolnych oraz stóp. Szybka reakcja umożliwia dobór skutecznego leczenia. Wspomniana metoda terapii stosowana jest u dzieci starszych oraz niemowląt. Metodologia trójpłaszczyznowej terapii manualnej stóp opiera się na wiedzy z zakresu funkcjonalnego rozwoju stopy w pierwszym roku życia.

Poniżej zostały wymienione podstawowe elementy trójpłaszczyznowej  terapii manualnej stóp:

• specjalistyczne chwyty mobilizujące,
• specjalne metody rozciągające,
• terapia manualna,
• bandażowanie funkcjonalne.

Bardzo istotną rolę w skuteczności wspomnianej terapii odgrywa systematyczność. Trzeba też zadbać o to, żeby pacjent był stale monitorowany przez fizjoterapeutę. Trójpłaszczyznowa terapia manualna stóp znajduje zastosowanie w leczeniu wielu schorzeń, przykładowo:

• stopy płasko-koślawe,
• stopy koślawe,
• stopy końsko-szpotawe,
• stopy szpotawe,
• stopy serpentynowate,
• stopy piętowe,
• taulus verticalis,
• spastyczne stopy płasko-koślawe,
• nogi szpotawe,
• nogi koślawe,
• nieprawidłowe ustawienie kończyn dolnych.

Masaż tkanek głębokich

To typ terapii cechujący się ogromną precyzją. Wspomniany rodzaj masażu jest metodą terapii zaburzeń napięcia tkanek miękkich, powstałych na skutek długotrwałych przeciążeń, urazów oraz niedowładów. Masaż tkanek głębokich pracuje z technikami powięziowymi i mięśniowymi. Składa się z długich i spokojnych, jednak również intensywnych, ruchów. Masaż tkanek głębokich poza pracą z brzuścem mięśniowym, proponuje techniki pracy z przyczepami i przegrodami między mięśniowymi. Wspomniany typ masażu znajduje również zastosowanie w pracy z bliznami i przy upośledzonej elastyczności tkanek miękkich, włączając mięśnie odpowiedzialne za ruchomość w stawach.

Medycyna Manualna FRSc (Five Regulatory Systems Concept)

To technika opracowana przez ortopedę traumatologa – lekarza Radosława Składowskiego. Metoda manualna FRSc dotyczy terapii patologii organizmu przy pomocy technik narzędziowych oraz manualnych. W jej skład wchodzą:

• mobilizacje stawowe,
• manipulacje stawowe,
• techniki mięśniowe,
• igłoterapia,
• techniki skórne,
• techniki powięziowe,
• techniki naczyniowe,
• techniki osmotyczne,
• praca z ośrodkowym układem nerwowym,
• praca z obwodowym układem nerwowym.

Wspomniana koncepcja pracy terapeutycznej znajduje zastosowanie w leczeniu następujących stanów:

• zaburzenia mechaniczne narządu ruchu,
• zaburzenia czynnościowe narządu ruchu,
• urazy,
• uciski struktur układu nerwowego,
• podrażnienia struktur układu nerwowego,
• algodystrofie,
• dysfunkcje narządów wewnętrznych,
• spowolniony odpływ żylny,
• spowolniony odpływ limfatyczny.

Medycyna Manualna FRSc charakteryzuje się innowacyjnością oraz opisywana jest jako bezpieczna i kompleksowa technika pracy z pacjentem.

Terapia powięziowa

Polega głównie na rozluźnianiu mięśniowo-powięziowym poprzez rozciąganie tkanek miękkich. Przebieg procesu terapeutycznego to powolne, stopniowe działania rozluźniające przykurczone struktury. W zależności od konkretnych relacji tkanek pacjenta, tego jakie są ich ograniczenia i stopień napięcia, proces terapeutyczny może przebiegać na różne sposoby. Metody użyte w terapii:

•  poprawiają krążenie chorego,
• usprawniają procesy pozbywania się toksycznych produktów przemiany materii z tkanek poddanych terapii,
• pozytywnie stymulują reakcje naczynioruchowe,
• przywracają włóknom mięśniowym ich właściwą długość,
• zmniejszają napięcie mięśniowe,
• zmniejszają napięcie ścięgien,
• zbliżają do prawidłowego fizjologicznego wzorca ruchowego.

          Terapia powięziowa uznawana jest za metodę bezpieczną. Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe to niezwykle popularna metoda stosowana w fizjoterapii. Chory w procesie terapeutycznym pozostaje rozluźniony, zrelaksowany i nie wykonuje żadnych ruchów.

Terapia manualna

To koncepcja leczenia i badania, dotycząca odwracalnych zaburzeń czynności określonych struktur układu ruchu (głównie kręgosłupa). Techniki rozluźniania tkanek miękkich znajdują zastosowanie w dolegliwościach powstających w wyniku urazu, przeciążenia lub zapalenia stawu, skóry, nerwu oraz mięśnia. W procesie terapeutycznym obejmującym tkanki miękkie wykorzystuje się określone metody aby usunąć napięcie oraz dysfunkcje układu mięśniowo-powięziowego. Pierwszym krokiem w terapii jest wnikliwa ewaluacja stanu napięcia poszczególnych mięśni pacjenta, stopnia ich bolesności czy też symetrii pomiędzy stronami ciała. W terapii manualnej fizjoterapeuta stosuje, między innymi, wymienione niżej techniki:

• rozluźnianie pozycyjne,
• techniki energizacji mięśni,
• terapia punktów spustowych,
• rozluźnianie mięśniowo-powięziowe.

SEAS (Scientific Exercise Approach to Scoliosis)

To jedna z najpopularniejszych metod pracy ze skoliozami. Techniki SEAS obejmują trzy płaszczyzny aktywnej samodzielnej korekcji. SEAS jest metodą stosowaną, zarówno w lekkich skoliozach, jak i w przypadku znacznych skolioz z dużymi kątami Cobb’a. Proces rozpoczyna edukacja chorego na temat deformacji skrzywieniowej jego ciała aby zwiększyć jego świadomość posturalną.  Pacjent, gdy jest w pełni świadomy swojego stanu będzie w stanie aktywnie dążyć do korekcji. Terapia SEAS polega na szukaniu najlepszego ustawienia, na wspomnianych trzech płaszczyznach aby ustalić, w której z nich doszło do deformacji. Wtedy możliwe będzie podjęcie odpowiednich kroków. Kiedy proces edukacyjny dotyczący autokorekcji kończy się sukcesem, można przejść do kolejnego etapy czyli stabilizacji. Wspomniany proces dokonuje się za pośrednictwem ćwiczeń fizycznych ze zwracaniem szczególnej uwagi na postawę korekcyjną, przykładowo:

• siadanie,
• przysiad,
• Wstawanie.

Terapia metodą SEAS poprzez stymulowanie mechanizmów utrzymania postawy prowadzi do osiągnięcia podświadomej samokontroli u pacjenta.

FITS (Funkcjonalna Indywidualna Terapia Skolioz)

Technika terapii stworzona z myślą o dzieciach cierpiących na następujące dolegliwości:

• choroba Sheuermana,
• skolioza,
• uwypuklone brzuszki,
• plecy płaskie,
• kręcze szyi,
• plecy okrągłe,
• odstające i nierówne łopatki,
• zapadnięte klatki piersiowe,
• stopy płasko koślawe,
• kończyny koślawe,
• kończyny szpotawe.

Funkcjonalna Indywidualna Terapia Skolioz to połączenie wielu metod pochodzących z nowoczesnych technik terapii: terapii manualnej, PNF, osteopatii, metody powięziowej i punktów spustowych. Cechy rehabilitacji metodą FITS zostały wymienione poniżej:

• stabilizacja,
• rozciąganie struktur ograniczających ruch korekcyjny,
• nauka oddechu derotacyjnego,
• autokorekcja,
• nauka prawidłowych wzorców korygujących postawę,
• dobór gorsetu,
• edukacja pacjenta i/lub opiekuna lub rodzica o problemie,
• dobór bezpiecznych aktywności ruchowych,
• miarodajne badanie pacjenta.

Vojta

Metoda opierająca się na teorii, że rozwój dziecka dokonuje się na bazie określonego programu ruchowego zakodowanego w mózgu. Vojta, inaczej odruchowa lokomocja wg Vojty, jest techniką neurofizjologiczną stosowaną u młodzieży, dzieci oraz niemowląt cierpiących na zaburzenia ruchowe. Kiedy w układzie nerwowym dziecka dochodzi do dysfunkcji nierzadko zaburza się dostęp do odpowiedniego wzorca. Na miejsce wspomnianego wzorca wchodzi nieprawidłowy, zastępczy. Metoda Vojty zakłada, że niepełnosprawność ruchowa nie pojawia się w konsekwencji uszkodzenia mięśni a w wyniku zaburzeń sterowania organu ośrodkowego czyli mózgu. Nierzadko opóźniony rozwój dziecka ma związek z utrudnionym dostępem do właściwego wzorca ruchowego. Kiedy mija dużo czasu a niemowlę wciąż nie osiąga ‘kamieni milowych’ warto udać się po pomoc do fizjoterapeuty.

Metoda Vojty cechuje się niezwykle wnikliwą diagnostyką spontanicznej motoryki dziecka. Każde niemowlę ma w mózgu zapisany określony wzorzec ruchowy. Wspomniany zakodowany wzorzec zostaje uaktywniony poprzez obranie odpowiedniej pozycji wyjściowej. Następnie wzorzec powinien ulec utrwaleniu. Techniki proponowane w terapii odruchowej lokomocji wg Vojty przy sumiennym i systematycznym wykonywaniu przynoszą ogromne efekty w zyskiwaniu sprawności przez dzieci.

NBT Bobath

Jest typem terapii neurofizjologicznej. NBT Bobath to metoda znajdująca zastosowanie w podnoszeniu sprawności niemowląt, wcześniaków i dzieci starszych. Opiera się na wspomaganiu naturalnego procesu rozwojowego dzieci przez stymulacje do właściwej odpowiedzi ruchowej. We wspomnianym procesie istotną rolę odgrywa też normalizacja napięcia mięśniowego. Metodę cechuje holistyczne podejście do leczenia. Plan procesu terapeutycznego dostosowuje tempo i metody do indywidualnego stopnia sprawności i rozwoju psychoruchowego pacjenta. Terapia NBT Bobath jest doskonałym rozwiązaniem dla najmłodszych, ponieważ nie zaburza ich rytmu dobowego. Obecność i uczestnictwo rodziców w procesie terapeutycznych są zalecane. Rodzice i opiekunowie mogą bardzo pomóc dzieciom w utrwalaniu nowo nabytych właściwych zachowań ruchowych za pośrednictwem zabawy i prawidłowej pielęgnacji. Metoda NBT Bobath znajduje zastosowanie u pacjentów:

• z zaburzeniami wieku niemowlęcego,
• z uszkodzeniami neurologicznymi,
• z wadami wrodzonymi,
• z zaburzeniami psychoruchowymi,
• ze schorzeniami ortopedycznymi,
• z wadami postawy.

Terapia wg. Koncepcji PNF

Wspomniany typ terapii opiera się na koncepcji reedukacji. Polega na uczeniu się na nowo wykonywania pewnych czynności. Zaburzony ruch może prowadzić do licznych chorób lub urazów. Terapia metodą PNF pomaga pozbyć się problemów pacjenta poprzez eksplorowanie możliwości najsprawniejszych spośród nieuszkodzonych stref ruchowych, poza pracą z częściami ciała o gorszej sprawności. Tym sposobem, można pozyskać aktywność motoryczną w uszkodzonych lub słabszych sektorach narządu ruchu. Terapia wg. Koncepcji PNG jest najczęściej stosowana u pacjentów:

• z wadami postawy,
• z chorobami neurologicznymi,
• po urazach,
• ze schorzeniami ortopedycznymi.

Skutki wspomnianej metody fizjoterapii można bardzo szybko zauważyć. Zdarza się, że efekty są widoczne nawet po pierwszym albo po paru powtórzeniach procedury leczniczej.