Osteopatia czaszkowo-krzyżowa.

TERAPIA CZASZKOWO-KRZYŻOWA (CRANIO-SACRALNA)

Osteopatia czaszkowo-krzyżowa – diagnostyka i terapia

Osteopatia czaszkowo-krzyżowa posiada szereg zastosowań, takich jak m.in. bóle głowy i migreny, wspomaganie leczenia zaburzeń koncentracji, zaburzeń snu, nerwic, a nawet depresji. To także obszar, w którym osteopatia ponownie ukazuje swoje kompleksowe działanie – terapia cranio-sacralna nieodmiennie łączy się zarówno z pracą z ciałem, jak i tą na emocjach.

Jak działa mechanizm systemu czaszkowo-krzyżowego?

Czaszkowo-krzyżowy układ można porównać do pasa transmisyjnego z osiami obrotu. Jedna z takich osi znajdować się będzie w obrębie czaszki, a druga w zakresie kości krzyżowej. To system podobny do mechanicznego, w którym ważne jest zsynchronizowanie pracy obydwu osi i dopasowanie napięcia pasa transmisyjnego, będącego oponami rdzeniowo-mózgowymi w tym przypadku. Miejsca połączeń kości, które budują czaszkę (inaczej szwy czaszki), wykazują ruchomość wzajemną nawet po zakończeniu fazy wzrostu. Jednak nie są to typowe ruchy, jakie można zaobserwować w innych stawach tylko niewielkie napięcia mogące zmienić czaszkę o maksymalnie 2 mm. Siła napędowa takiego systemu pochodzi z przepływu płynu rdzeniowo-mózgowego powstającego w splotach naczyniowych. Przemieszczanie się płynu następuje w sposób rytmiczny podczas kurczenia i wypełniania się komór bocznych mózgu. Wynikiem tego jest powstawanie napięcia w obrębie opony twardej, tworzącej anatomiczne struktury (np. sierp móżdżku, mózgu cz też namiot móżdżku). Miejsca przyczepu takiej opony przenoszą napięcia z dołu do góry i odwrotnie, a zalicza się do nich drugi segment kości krzyżowej i okolica otworu wielkiego kości potylicznej. Dzięki dobremu funkcjonowaniu opisanego systemu zachowana zostaje równowaga w całym organizmie, a przede wszystkim w układzie trzewnym, nerwowym i hormonalnym.

Jakie dolegliwości można leczyć osteopatią czaszkowo-krzyżową?

Terapia czaszkowo-krzyżowa to jeden z najbardziej delikatnych i bezpiecznych rodzajów osteopatii stosowanej, dlatego też często korzysta się z niej u dzieci. Nierzadko zaobserwować można spektakularną poprawę stanu zdrowia pacjenta oraz jego utrzymywanie.

Dolegliwości, jakie można leczyć osteopatią czaszkowo-krzyżowa to:

• migreny i silne bóle głowy,
• nerwobóle,
• zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego (wady zgryzu, bruksizm),
• zaburzenia snu,
• niespecyficzne, nawracające stany zapalne uszu i zatok,
• przewlekłe zmęczenie,
• obniżenie odporności,
• zaburzenia koncentracji,
• problemy psychologiczne (nerwice, stany lękowe, traumy),
• urazy okołoporodowe płodu i matki,
• wspomaganie leczenia schorzeń rozwojowych i dziecięcych (nadpobudliwość, mózgowe porażenia, problemy z uczeniem się)
• wspomaganie leczenia zaburzeń związanych z wymową, słuchem i wzrokiem.

Terapia czaszkowo – krzyżowa, teoria i koncepcja

Złożoność struktury czaszki i specyfika połączeń pomiędzy kolejnymi elementami, z zasady zakładają jej mobilność. Jest niezbędna, aby główka dziecka mogła przejść przez kanał rodny, wtedy to spojenia te są szczególnie elastyczne i noszą nazwę ciemiączek. Z wiekiem, twardnieją, jednak zgodnie z tezami Williama Garnera Sutherland’a (wybitnego ucznia dr Still’a – twórcy medycyny osteopatycznej), zachowują one pewną ruchliwość. Stworzenie przez Sutherlanda podejścia terapeutycznego udowadniającego, iż u człowieka kości budujące czaszkę są w nieustającym ruchu, było zupełnie nowym spojrzeniem, ponieważ przez wiele lat uważano, że plastyczność czaszki w momencie zakończenia procesów wzrostowych zanika. W tym podejściu szczególnie dobrze ruchomość widać u małych dzieci, jednak i u dorosłych obwód tej struktury może się zmieniać. Sformułował on również podstawowe założenia osteopatii czaszkowo-krzyżowej, podkreślając m.in. nieustanne krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego, rolę pulsacji opon mózgowych, witalność centralnego układu nerwowego, a także wspominane już mobilności kości czaszki. Mają one wszystkie swoisty „rytm”, wpływający na zachowanie równowagi pomiędzy innymi układami wewnątrz organizmu i jego autoregenerację – osteopata może wyczuć go w obrębie całego ciała pacjenta, a także stwierdzić, czy nie został on zaburzony, a jeśli tak, z jakich przyczyn.